Chcemy dyktatury, czyli Eurazja od zawsze walczyła z Oceanią

W moich małych poszukiwaniach polskiej duszy wpadłem chyba na trop tajemnicy, która tłumaczy wszystko. I Kaczyńskiego tłumaczy i Tuska. I Ziobrę, który ze zdrajcy stał się delfinem i Dudę, który z delfina w otchłań zdrady się stoczył. To cały czas było tu, przede mną. Na dwa kliknięcia stąd.

Może ciężko się tego po mnie spodziewać, ale ostatnio (zupełnie przypadkowo) spędziłem dwa długie wieczory na kulturalnych rozmowach o Polsce z emerytowanym posłem Ligi Polskich Rodzin. Tak, tak. To ci od Bóg, Honor, Ojczyzna, ci od Giertycha z czasów, o których młodsze pokolenie już nie pamięta. Nic dziwnego, przecież od ich koalicji z Jarkiem Kaczyńskim minęło już 10 lat. A polski wyborca ma pamięć dobrą, ale krótką i nie pamięta ani tego, że PiS już kiedyś rządził, ani jak to się skończyło.

Na przykład: taki polski wyborca PiS nie pamięta, że ledwie parę lat temu znany z twardego kręgosłupa moralnego minister Gowin był kręgosłupem rządu Platformy Obywatelskiej, czyli był zdrajcą Polski. Minister Ziobro, którego z kolei teraz należy popierać bezwarunkowo, również był zdrajcą Polski i to najgorszym, bo na jego czole pocałunek śmierci złożył sam Jarosław Kaczyński. Zdrajcą była też minister Beata Kempa na ten przykład. Gdyby ktoś nie pamiętał.

Teraz jest inaczej, teraz historię pisze się na nowo i wyborca, który wtedy opluwał Ziobrę, Kempę i Gowina i życzył im śmierci na gałęzi zamiast liści, dziś wychwala ich pod niebiosa i oddałby za nich swą kartoflano-buraczaną nerkę. Albo i dwie.

Opluwa za to prezydenta Andrzeja Dudę, którego do tej pory tak ukochał, że imieniem „Andrzej” chciał nawet nazwać swoją córkę, a na transparentach wypisywał mądrości o „błogosławionym łonie, które go nosiło”. O ssaniu piersi nie wspomnę, bo jednak strach.

Dziś w „prawicowym internecie” przeczytałem, że Duda to zdrajca od początku finansowany przez tego żyda Sorosa, a w dodatku za żonę wziął sobie Niemkę. Bo czy to jest polskie nazwisko? Kornhauser? W dodatku Agata Duda – jak donoszą wyborcy PiS – wcale nie ubiera się tak stylowo, jak mówiono, a dobrze byłoby też spojrzeć na napletek prezydenckiego teścia. Ich słowa, nie moje.

I tak plują na prezydenta za te veta. Plują jeszcze nieśmiało, bo z omszałej willi na Żoliborzu nie popłynął jeszcze wyraźny werdykt: jest już ten prezydent Duda pełnym zdrajcą Polski, czy jeszcze nie? Jest zdrajcą krótko- czy długoterminowym?

Przecież to on – obecny zdrajca – uniemożliwił Ziobrze – obecnemu nie-zdrajcy – dekomunizację Polski.

Moim przekleństwem jest to, że mam pamięć sięgającą w tył dalej niż dziesięć lat, co w dzisiejszych czasach jest jak widać cechą nadludzką. Mogę nie pamiętać gdzie byłem na piwie cztery dni temu, mogę nie pamiętać daty pierwszej randki (a to bywa bardzo groźne!), ale doskonale pamiętam że nie zawsze Oceania walczyła z Eurazją.

No właśnie. Skoro ostatnio wspomniałem tu o dystopiach, chyba warto powiedzieć, że pamiętam też doskonale, gdy jako młody chłopak czytałem po nocach „1984” Orwella i za cholerę nie mogłem zrozumieć. Nie mogłem ogarnąć, jak społeczeństwo może łykać te wszystkie bzdury Ministerstwa Prawdy. Jak może nie pamiętać, że jeszcze wczoraj Oceania od zawsze walczyła z Eurazją, a dziś Eurazja od zawsze z Oceanią jest sprzymierzona. Za to wrogiem jest Wschódazja, która jeszcze wczoraj była przyjacielem.

Nie. Wróć. Od zawsze była wrogiem. Przyjacielem była Eurazja.
I tak do następnego dnia.

Dziś nadal tego nie rozumiem, ale pierwszy raz w życiu mogę to obserwować na własne oczy. Trochę się z tego cieszę, bo ta moja pogoń za zrozumieniem duszy społecznej wreszcie mnie gdzieś doprowadziła.

Ziobro od zawsze był przyjacielem. Duda od zawsze był wrogiem. Oceania od zawsze walczyła z Eurazją.

No więc (zdania nie zaczyna się od więc) przypadkowo, wakacyjnie i urlopowo pogadałem sobie z tym emerytowanym posłem LPR i zaskakująco – mimo największych różnic światopoglądowych na wejściu – mieliśmy takie same wnioski na wyjściu. Nie będę teraz pisał o wszystkich, bo jednak nie chciałbym zanudzić was na śmierć.

Ale na jeden nasz wspólny wniosek znalazłem potwierdzenie. Było niedaleko. Na dwa kliknięcia.

Trafiłem na badania, które CBOS prowadzi od 1992 roku. I niezmiennie zadaje nam, Polakom, te same pytania.

Z badań wynika, że około 20 do 30 procent z nas nie chce demokracji. Nie i tyle.

„Czy zgadza się Pan(i) czy też nie zgadza ze stwierdzeniem, że demokracja ma przewagę nad wszelkimi innymi formami rządów?”. W roku 1992 „nie” odpowiedziało 15 procent z nas. W roku 2017 już 19 procent.

Najwięcej w historii – 24 procent Polaków (jedna czwarta!) – przeciw demokracji opowiedziało się w roku wyborczym, w 2015. To wtedy pełnię władzy wziął Jarosław Kaczyński.

Ale, ale. Nie wyciągajmy pochopnych wniosków. Bo zaraz okazuje się, że antydemokratycznych popleczników Kaczyński ma mniej niż Ryszard Petru.

Wśród wyborców PiS demokracji nie lubi 15 proc., a u wesołego Ryśka aż 20 proc. badanych. Wśród wyborców partii zasiadających w Sejmie to właśnie lud pisowski pała obecnie najmniejszą niechęcią do demokracji.

Wiem, wiem. Mówią, że demokracja jest fajna, bo to oni rządzą. A Ryśkom demokracja się nie podoba, bo są w opozycji. Jest to jakieś wytłumaczenie.

Ale mimo wszystko szukam dalej. Być może sekretu poparcia dla PiS, które nie spada mimo coraz silniejszego chwytu za mordę, należy szukać gdzieś dalej. Ten sam lud pisowski, bardziej prodemokratyczny niż Nowoczesna (kropka, przecinek, nigdy nie wiem gdzie oni tę interpunkcję w swojej nazwie stawiają), ten sam lud pisowski odpowiada, że czasem dyktatura jest jednak lepsza.

Tak myśli co trzeci (31 proc.) wyborca PiS.

Ale, ale. Zanim rzucicie się na tych pisowców zauważcie, że tak samo uważa 40 proc. wyborców Kukiza (oni będą twierdzić, że są monarchistami, ale to też dyktat), 20 proc. wyborców Schetyny i 13 proc. od tego nieszczęsnego Ryśka.

A wiecie co jest najbardziej przerażające? Łącznie, na dyktaturę zgodziłby się w 2017 roku prawie co trzeci z nas. 28 proc. Polaków.

Co, kurwa, prawie, trzeci.

Pocieszające – mało, bo mało, ale zawsze – jest to, że w drugiej połowie 2015 roku było to aż 40 procent.
Ale jednak.
Co, kurwa, trzeci.

Rozejrzyjcie się w autobusie, w pracy, na wakacyjnej plaży gdzieś w Mielnie. Co trzeci z ludzi, którzy was otaczają chętnie przehandluje waszą wolność.

Za co? Za nic. Po prostu. Bezrefleksyjnie. Bo tej głupiej demokracji nie rozumie i nie lubi.

Ale co? Że to nielogiczne? Że w skali kraju, „tylko” co piąty Polak nie lubi demokracji (19 proc.), ale już prawie co trzeci (28 proc.) wpuściłby tu dyktaturę? A kto powiedział, że ludzie są logiczni?

I nie, nie szukajcie nadziei w tej mitycznej połowie niegłosujących Polaków. Ile razy słyszałem, że oni w końcu się wkurzą, pójdą do urn i odwrócą wynik wyborów.

Nie odwrócą. Bo nawet jak pójdą, to oni też lubiliby poczuć na karku twardą rękę wodza. A przynajmniej 28-31 procent z nich. Więcej niż średnia.

Ponudzę jeszcze przez chwilę tymi cyferkami, bo dalej robi się już naprawdę smutno.

Co trzeci wyborca PiS (31 proc.) uważa, że dla niego nie ma znaczenia, czy żyje w dyktaturze, czy w demokracji. Wśród niegłosujących jest to 39 proc.

I to jest jedna z konkluzji, do której doszliśmy niezależnie. On, 70-letni eksposeł Ligi Polskich Rodzin i ja, skromny autor tego tekstu.

My, Polacy, chyba mamy jakiś cholerny kulturowy gen niewolnika. Gen chłopa pańszczyźnianego.

My, Polacy – a przynajmniej co trzeci z nas – lubimy, gdy ktoś smagnie nas batem i rozkaże nam, co mamy robić.

Gdy ktoś powie nam, że Oceania od zawsze walczyła z Eurazją.

Nie przyznajemy się do tego. W końcu Polak to w naszym rozumieniu znaczy wolnościowiec. Ktoś, kto o tę wolność walczył setki lat. Niestety, zapominamy, że przez te setki lat wymordowali nam w narodzie mnóstwo ludzi, którzy te wolnościowe geny nosili.

Nie rozumiemy, że to oni – rząd i Sejm – pracują dla nas. Nie odwrotnie.
Że to my, a nie oni, jesteśmy tutaj zwierzchnikami. Że to my, a nie oni, jesteśmy władzą. I że – na własne życzenie – nie wytworzyliśmy sobie instrumentów pozwalających ich kontrolować.

I ukarać, jeśli trzeba. A przecież oni tylko kary i siły się boją.

Morał? W tej naszej wojnie polsko-polskiej musimy pamiętać, że ta pańszczyźniana mentalność nie zależy niestety od barw partyjnych, wykształcenia, statusu finansowego. Ona jest niestety uniwersalna.

Jasne – ci od Ryśka i od Grześka woleliby, byście myśleli że wyborcy PiS to po prostu głupie chamy z mentalnością niewolnika. Ale nie. Nie tylko oni.

Tacy sami ludzie są u Schetyny i u Petru. I w każdej innej opcji politycznej. Tacy sami ludzie, których oni tak chętnie między chamów szufladkują.

Taka jest jedna trzecia z nas. I musimy o tym pamiętać, choć to kurwa bolesna informacja.

Swoją drogą, – ciekawostka, bo lubię ciekawostki – wiedzieliście, że ostatni polski chłop pańszczyźniany umarł dopiero w 2006 roku? Tak, 11 lat temu. To niewiele więcej niż minęło od ostatnich rządów Jarosława Kaczyńskiego.

Historię Jana Janosa z Niedzicy poznałem dzięki kumplowi, który odwiedził z dzieciakami tamtejszy zamek i – co nie jest dziś wśród ludzi cechą codzienną – zaczął czytać.

Urodzony w 1903 roku Janos i jego rodzina byli ostatnimi chłopami pańszczyźnianymi w Polsce. Swojej właścicielce – Ilonie Salamon – pan Jan był winien odpracowania 140 dni w roku. Ze względu na to, że niewolnikiem stał się w zbyt młodym wieku, trzy dni jego pracy liczono, jako dzień jeden. Łatwo policzyć, że dla pani Salamon pan Jan za młodu pracował bez przerwy cały pierdolony rok, a i tak miał dług. Dopiero gdy Janos skończył 13 lat, jego 140 dni niewolnictwa zaczęto liczyć jeden do jednego.

Przewodniczka po zamku w Niedzicy zna dalsze ciekawe przeliczniki, których na próżno szukać w internecie. Żona pana Jana musiała przepracować dla waćpanny Salamon 280 dni, jako że kobieca praca była uważana (była?) za mniej wartościową niż męska. Dzieci pana Jana musiały tyrać w majątku Ilony 360 dni w roku. I tak do 1931, kiedy to Sejm łaskawie wyzwolił pana Janosa z pańszczyzny. Ale właściwie zanim pan Jan z rodziną został faktycznie uwolniony, minęły dalsze trzy lata.

1934. Niedawno, co?
Nawet nie minęły trzy pokolenia.

Ciekaw jestem, jak na pytania CBOSu odpowiedziałby pan Janos. I jakich odpowiedzi udzieliłaby waćpanna Salamon.